Romain,
Als directeur stond je voor iedereen klaar,
personeel, missionarissen, vrijwilligers,...
je bracht ze liefdevol bij elkaar.
Na je afscheid als directeur bleef je bij de Hulpactie actief,
ging naar de post, bank en zorgde voor ander gerief.
Maar ook de jaren kregen op jou vat,
waardoor er een afscheid als bestuurslid in zat.
Vandaag wordt jouw afscheid definitief,
met een plakboek aan mooie herinneringen als afscheidsbrief.

November 1990; je startte als directeur van de Salvatoriaanse Hulpactie & Ontwikkelingshulp. Vele jaren was je actief; bezig met allerlei werkzaamheden voor de kledinginzamelingen, kinderadoptie, projecten. Je had vertrouwen in je personeel zodat je goed kon delegeren. 
Bezoekers (vooral missionarissen en missiezusters van heinde en ver) werden telkens met open armen ontvangen. De Hulpactie moest een "open huis"/missiehuis zijn. Iedereen voelde zich welkom. In je open huis konden missionarissen blijven overnachten; in de kapel zien we je verzameling kruisjes.
Je hart lag in Congo (je was er dan ook vele jaren missionaris geweest) maar ook naar de verhalen van mensen werkzaam in de andere Derde Wereld landen luisterde je steeds geboeid.
Nadat je als directeur afscheid nam, werd je missieprocurator; voor alle Salvatorianen in Congo, Suriname, Venezuela en de Comoren. Bij thuiskomst konden ze steeds rekenen op je bereidwillige medewerking. Ook de missionarissen hebben vele mooie dankbare herinneringen.
Een mooie reactie na het overlijden, dat je zo typeert:
Zijn verknochtheid aan Afrika sprak boekdelen en verraadde zijn grote hart voor zijn medemensen.

Dank om je jaren dienstbaarheid voor de Hulpactie; je luisterend oor, je goede raad, je vertrouwen.
Je blijft voor altijd met de Salvatoriaanse Hulpactie & Ontwikkelingshulp verbonden!

vrijdag 24 november 2017